kwestia pociągu

hansbenn

Czasami siedzę w pociągu i przyglądam się ludziom - tak mimochodem, tak ukradkiem - a oni niekiedy mnie na tym "łapią", to ten moment kiedy nagle wzrok się krzyżuje i ja zaczynam mrugać, odwracam spojrzenie, bo przecież wcale się nie gapiłam, tylko tak sobie mrugałam. 
Dziś był Pan Prawnik, który głośno rozmawiał przez telefon, Pani z Walizką, która nie zamknęła za sobą drzwi (przestało mnie to drażnić, od kiedy zdałam sobie sprawę, że sama mogę wstać i je zamknąć - korona mi z głowy nie spadnie). Para z Dziwną Skrzynką - ona (ta skrzynka) była srebrna i dość niespotykana. Panna Długowłosa, Ruda - dużo spojrzeń i mrugnięć mi zajęło zanim zrozumiałam, że ten płomienny rudy był naturalny i jakże piękny - było w tym dziewczęciu coś intrygującego - jakby uciekła z innego świata. Panna z Wyrysowanymi Brwiami (dobra tego nie zrozumiem, ta moda mnie przeraża). I Panna Rekin. Panna Rekin była chyba najciekawsza z całego towarzystwa. Miała szarą bluzę, na której były dwa wielkie rekiny. Na kolanach leżał otwarty laptop - Panna pracowała - rzadko unosił wzrok. Miała potargane, jasne włosy, niedbale związane na czubku głowy i było w niej coś hardego - twarde spojrzenie, które raz mnie złapało na podglądaniu. Panna Rekin miała styl, który absolutnie zaprzeczał wszelkim kanonom panującym w modzie i jakąś siłę, no i te rekiny, które były idealnym odzwierciedleniem jej spojrzenia. Nie była przyjaźnie nastawiona do świata, a jednak wydała mi się najciekawsza - taka inna. I nawet chciałam ją zagadnąć, o te jasne włosy lub bluzę, ale senność i brak śmiałości - zwyciężyły.  
Pociągi.
Pociągi.
Bardzo lubię podróżować pociągami, ale tylko na trasach krótkich, czyli takich gdzie nie muszę korzystać z toalety. No cóż - toaleta w pociągach polskich, jest rzeczą niedopuszczalną - taka melina, piekielne domiszcze wszelkich drobnoustrojów chorobotwórczych - smród, brud i to poczucie, że jeżeli pojazd zahamuje, to gdzieś się wpadnie głową, albo d...