kwestia dygresji



Studia nauczyły mnie ważnej rzeczy - wątpienia.
Trzeba odsiewać rzeczy ważne od dyrdymałów.
Dużo ostatnio tych dyrdymałów - w gazetach, telewizji i wśród ludzi. 
Trzeba posiąść wiedzę dotyczącą tego co jest dyrdymałem, a co nim nie jest. I to jest chyba najtrudniejsza lekcja życia. Słowa, słowa, słowa. 
Miałam koleżankę na studiach, która dużo mówiła, ale niewiele z tego wynikało. Wrażenie ogółu było takie, że  owa koleżanka delektowała się własnym głosem i jego brzemieniem - w jej wypowiedzi niewiele było treści, za to dużo słów. A ona gadała, ciągle gadała i nie pamiętam nawet o czym. Myślę, że docenia się tych ludzi, którzy o rzeczach skomplikowanych mówią prostym językiem. Znałam jednego profesora, który o rzeczach nieskoplikowanych, mówił językiem skomlikowanym. Nie umiał znaleźć słowa, czy nie chciał? "Kto go tam wie". Umarł zresztą. Świeć Panie nad Jego Duszą. Jeżeli Panie do Ciebie też mówi tak skoplikowanym językiem, jak na wykładach, to powodzenia.  
No ale wątpię. Aktualnie dużo we mnie wątpliwości. Ktoś mówi, że jest tak, a ja widzę coś innego. Co ważniejsze - słowa, czy czyny? Żarliwa mowa, czy zachowanie? A może ja niedowidzę?
Oto jest pytanie. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

kwestia miłości do gleby

Obraz
I wyszłam dziś z łopatą (szpadlem, czy jakoś tak) na pole - kopać dziury i czułam się jak Boryna. Kto czytał Chłopów ten wie. Geny dziadów i pradziadów się w końcu odezwały. Tak, tak - będę rolnikiem. Dobrze mi idzie kopanie, dziś wykopałam gruby sznur - zabawkę psa - Cholernik zakopał ją dość głęboko. Przekopałam fragment gleby - dwa, na dwa i będę ogrodnikiem. Mam kawał ziemi i teraz kupię sobie krzak. Kalina, porzeczka, a może jakiś japoński krzaczor. Podobno porzeczka i aronia są jednymi z najzdrowszych owoców i wcale nie potrzebujemy aceroli i goji, to może będę młodym twórcą porzeczkowego raju? Zacznę od krzaczka, a skończę z plantacją. Ha!
Czytaj więcej

kwestia - a co jeżeli kogoś nie lubię

Obraz
To jest temat rzeka. Posiadam przykrą przypadłość, iż nie lubię kilku osób i co bardziej tragiczne, głośno o tym mówię -wśród przyjaciół, ale jednak... Ostatnio zaczęłam się nad tą kwestią zastanawiać, gdyż moje "nielubienie", przybiera dość fizyczne objawy - ja nie jestem w stanie przebywać blisko "nielubianych", ja mam wrażenie jakbym się dusiła, jakby powietrze w pomieszczeniu było skażone - nie odzywam się i mam ochotę uciekać - najlepiej na inną planetę. Zaniepokoiło mnie to. Najpierw zaczęłam się zastanawiać - czemu kogoś nie lubię? Odpowiedź była oczywista - coś niedobrego się przytrafiło. Nię lubię osób, które mnie: oszukały, źle traktowały lub były dla  mnie w jakiś sposób "podłe", bo bycie niemiłym akceptuję - sama mam gorsze dni i wiem, że innym też się zdarzają, ale podłość w połączeniu w oszustwem - jest dla mnie nie do przyjęcia. Pytanie kolejne brzmi - a co to jest "podłe traktowanie i oszukiwanie"? Może jestem ciut przewrażli
Czytaj więcej

Kwestia zamiłowania do bocianów

Obraz
No ja lubię Polskę. Ja się cieszę polskością – wycinanki, pierożki, sute spódnice ludowych strojów, legendy, góry i doliny, dęby, sosny i brzozy, no i ten krwawnik.   Ostatnio usłyszałam, że  moje zachwyty nad polską kulturą  to przejaw nacjonalizmu i ksenofobii. Naprawdę? Naprawdę? Czy ja nie mam prawa: roztkliwiać się nad żółtym mleczem i cieszyć oscypkiem, radować  się jak dziecko, widząc bociany w gniazdach? Czy ja w imię politycznej poprawności nie mogę o tym mówić, że ten rechot żab o poranku i te kwiatki, i maki? Czy ja, coby nikogo nie urazić, nie mam prawa cieszyć  się  z bycia Polką? Ja wiem, że dużo rzeczy i zjawisk uznawanych  za polskie, kiedyś polskie nie były i pochodzą od innych kultur.  Ja rozumiem, że inne kultury mogę nas wzbogacać, i że tolerancja, i że ziemniak swoją historię rozpoczął poza granicami naszego kraju, ale... Ale zarzucanie mi, że mówienie z miłością o Polsce, jest przejawem nietolerancji i braku szacunku dla innych kultur - zdziwiło, dotknę
Czytaj więcej