kwestia najgorszego obiadu świata


Siedzę i patrzę na "najgorszy obiad świata" i zachodzę w głowę - jak udało mi się ugotować takie dziadostwo?
To - nie smakuje, nie wygląda, a i z podaniem na stół są nie lada problemy. 
Sięgam pamięcią i staram się przypomnieć sobie kiedy ugotowałam "coś dobrego" i nie mogę sobie przypomnieć. 
Mój Tato kiedyś powiedział, że moim ciastem (drożdżowy) można zabić, rzuciwszy pod odpowiednim kątem, innym razem stwierdził, że nie wie co z moim ciastem zrobić (jabłecznik to był) - jeść z groźbą zaklejenia sobie jamy gębowej, czy lepić Plastusia?

Rozłóżmy dzisiejszy obiad na czynniki pierwsze.

Smak
Ja chyba go nie posiadam i na tym zakończę.

Wygląd
To miał być kurczak w sosie musztardowo - miodowym, a jest... I to nawet ciężko opisać. Czasami na chodniku, w niedzielę po upojnej sobocie, widać plamy wydzielin z otworu gębowego... I tu też zakończę.

Sposób podania
Ja wiem, że "sposób podawania" po Mamie odziedziczyłam.
Mama, jak dziećmi byliśmy, przynosiła drewnianą deskę do krojenia, kładła ją na stół, a na niej parujący gar i krzyczała - Obiad! Czasami garów było więcej (ziemniaki, klopsiki, kapustka) to i desek było więcej. Wokół tych garów stały porozkładane talerze i sztućce - każde z "innej parafii". Zastawa obiadowa? Takie cudo u nas nie istniało. Podobno mama dostała w prezencie ślubnym - zastawę, ale ostało się z niej tylko kilka talerzy, a że rodzina duża, to i talerzy dużo, tylko każdy inny. Skąd te talerze pochodziły? Nie wiem.
Mimo umiłowania mojej mamy do "prostoty" podawania dań, chyba zdawała sobie sprawę z licznych niedociągnięć estetycznych i wpoiła mi wiedzę o przykładnie zastawionym stole (Wigilia zawsze była dobrą lekcją). Tak więc posiadam wiedzę na temat "dobrego obiadu", wiem jak powinien wyglądać przykładnie podany obiad, tyle że brak mi chyba cierpliwości. 

Rzucam ryż na talerz, chochlą nalewam "parującą prućkę" no i jest - OBIAD.


Patrzę na ten swój obiad i obiecuję sobie solennie, że się poprawię, bo przecież wiem gdzie popełniłam błąd, ale w głębi mojej zwichrowanej duszy wiem, że płonne moje zapewnienia. 

Mam nadzieję, że się od tego nie pochoruję.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

kwestia miłości do gleby

Obraz
I wyszłam dziś z łopatą (szpadlem, czy jakoś tak) na pole - kopać dziury i czułam się jak Boryna. Kto czytał Chłopów ten wie. Geny dziadów i pradziadów się w końcu odezwały. Tak, tak - będę rolnikiem. Dobrze mi idzie kopanie, dziś wykopałam gruby sznur - zabawkę psa - Cholernik zakopał ją dość głęboko. Przekopałam fragment gleby - dwa, na dwa i będę ogrodnikiem. Mam kawał ziemi i teraz kupię sobie krzak. Kalina, porzeczka, a może jakiś japoński krzaczor. Podobno porzeczka i aronia są jednymi z najzdrowszych owoców i wcale nie potrzebujemy aceroli i goji, to może będę młodym twórcą porzeczkowego raju? Zacznę od krzaczka, a skończę z plantacją. Ha!
Czytaj więcej

kwestia - a co jeżeli kogoś nie lubię

Obraz
To jest temat rzeka. Posiadam przykrą przypadłość, iż nie lubię kilku osób i co bardziej tragiczne, głośno o tym mówię -wśród przyjaciół, ale jednak... Ostatnio zaczęłam się nad tą kwestią zastanawiać, gdyż moje "nielubienie", przybiera dość fizyczne objawy - ja nie jestem w stanie przebywać blisko "nielubianych", ja mam wrażenie jakbym się dusiła, jakby powietrze w pomieszczeniu było skażone - nie odzywam się i mam ochotę uciekać - najlepiej na inną planetę. Zaniepokoiło mnie to. Najpierw zaczęłam się zastanawiać - czemu kogoś nie lubię? Odpowiedź była oczywista - coś niedobrego się przytrafiło. Nię lubię osób, które mnie: oszukały, źle traktowały lub były dla  mnie w jakiś sposób "podłe", bo bycie niemiłym akceptuję - sama mam gorsze dni i wiem, że innym też się zdarzają, ale podłość w połączeniu w oszustwem - jest dla mnie nie do przyjęcia. Pytanie kolejne brzmi - a co to jest "podłe traktowanie i oszukiwanie"? Może jestem ciut przewrażli
Czytaj więcej

Kwestia zamiłowania do bocianów

Obraz
No ja lubię Polskę. Ja się cieszę polskością – wycinanki, pierożki, sute spódnice ludowych strojów, legendy, góry i doliny, dęby, sosny i brzozy, no i ten krwawnik.   Ostatnio usłyszałam, że  moje zachwyty nad polską kulturą  to przejaw nacjonalizmu i ksenofobii. Naprawdę? Naprawdę? Czy ja nie mam prawa: roztkliwiać się nad żółtym mleczem i cieszyć oscypkiem, radować  się jak dziecko, widząc bociany w gniazdach? Czy ja w imię politycznej poprawności nie mogę o tym mówić, że ten rechot żab o poranku i te kwiatki, i maki? Czy ja, coby nikogo nie urazić, nie mam prawa cieszyć  się  z bycia Polką? Ja wiem, że dużo rzeczy i zjawisk uznawanych  za polskie, kiedyś polskie nie były i pochodzą od innych kultur.  Ja rozumiem, że inne kultury mogę nas wzbogacać, i że tolerancja, i że ziemniak swoją historię rozpoczął poza granicami naszego kraju, ale... Ale zarzucanie mi, że mówienie z miłością o Polsce, jest przejawem nietolerancji i braku szacunku dla innych kultur - zdziwiło, dotknę
Czytaj więcej